człowiek wyrwany z kontekstu

To była bardzo nieodpowiedzialna akcja, która zaowocowała trudnym, aczkolwiek ostatecznie owocnym doświadczeniem...

T+???? : Noc, siedzę na przystanku autobusowym. "Co się, kurwa, stało?", mniejsza z tym. "Która godzina?", mniejsza z tym. Dookoła pusto, nic się nie dzieje. Wstaję, jestem w stanie chodzić. Przez chwilę, bo potem zauważam dziwne przyciąganie od strony wiaty przystanku. To grawitacja, ale wówczas o tym nie wiedziałem. Dziwne uczucie wywoływało poruszanie się dookoła wiaty będąc non stop do niej przyklejonym.

Upadłem. "Co jest?". Jestem zbyt zajebany by wstać i chodzić. Dalszy ciąg to przepalatanka blackoutów i pojedynczych obrazów. Obrazy tworzą zapętlającą się historyjkę. "No zajebiście, wpadłem jak śliwka w gówno". Wówczas było to zbyt trudne do pojęcia, że po prostu się zataczałem, szedłem co chwilę się potykając. Ja odbierałem to bardziej jako uniwersalną prawdę o świecie. Nic nowego się nie dzieje. Ciągle to samo. To wszystko już było.

W pewnym momencie odbiór tej prawdy został zakłócony przez jakichś ludzi, którzy pomogli mi wstać. Znów mój mózg nie był w stanie dojrzeć prozy tej sytuacji...  Po chwili, w dalszym ciągu ekstremalnie nieogarnięty, znów siedzę na przystanku.

Moje zdolności manualne są tak ograniczone, że sprawdzenie godziny na komórce było niewykonalne. To był ostatni raz jak ją widziałem... Mój umysł zapomniał o telefonie. Może zwyczajnie go wyparł z mojego świata? Niekiedy bardzo mnie irytował, często sam się odblokowywał i dzwonił do różnych ludzi... Tak, z punktu widzenia psychoanalizy mózg z pewnością wyparł ten telefon z mojego świata...

Po pewnym czasie podjechał jakiś samochód. Chyba taksówka. Wsiadłem. Kierowca nie potrafiąc wydobyć ze mnie informacji, gdzie chciałbym wysiąść wysadził mnie gdziekolwiek, z mojego punktu widzenia w innym świecie. Była tam jedna z głównych ulic miasta. Po dwa pasma na kierunek, po środku tory tramwajowe. Świat, w którym istniałem wówczas, to koło o średnicy jakichś pięćdziesięciu metrów dookoła.

Mógłbym gdzieś pójść, ale to było za trudne. Bardziej skupiłem się na tym, że irytują mnie klucze i portfel, które mam w kieszeniach. Kolejne w sumie irytujące mnie rzeczy. Portfel to pieniądze, wiadomo. Natomiast kluczy było za dużo, a zamki które otwierały nie działały za dobrze. Przy kluczach miałem otwieracz do piwa, a przecież w głębi serca nie lubiłem alkoholu... Podniosłem portfel. Klucze zaginęły w odmętach historii.

Świat wyglądał inaczej... Wszystko było bardziej ostre i wyraźne niż zwykle, nawet bardziej niż pod wpływem kanabinoidów. To musiał być jakiś dziwny sen, bądź moja dusza zabłąkała się do jakiegoś innego świata... Czas nie istniał. Chodziłem, ale to nie miało żadnego związku z czasem... Było dość chłodno. Nie podobało mi się to, że jestem uwięziony. Zacząłem doceniać idiotyczność codzienności, w niej przynajmniej można uciekać, tutaj los był pewny. Miałem cierpieć chłód.

Jednakże w pewnym momencie pomyślałem, że ruszę się. Spróbuję eksplorować świat. Udało się. Zacząłem się bardzo chaotycznie przemieszczać. Wszytko co się działo było interpretowane bardzo metaforycznie jednak trzeźwiałem. Czas powoli zaczął iść do przodu. Zaczęło rozjaśniać. Na ulicach pojawili się pierwsi ludzie. Ci wyglądali jednak jak manekiny. Teraz wiem, że po prostu byli, nie byli ubrani w moje interpretacje...

Po jakimś czasie błąkania się po ulicach nieznanego miasta wytrzeźwiałem do końca. Wstał ranek, wyszło słońce, było co raz cieplej, a ja w stanie którego nie znałem. Nie miałem bladego pojęcia czy świat który widzę jest prawdą (podświadomie chciałem się obudzić). Nie widziałem celu w rozmyślaniu toteż po prostu sobie byłem. Doświadczenie przechadzania się w piękny słoneczny dzień po ulicach nieznanego miasta nie było zmącone prawie żadną opinią czy myślą. Nie było powodu...

Byłem na drugim końcu Polski toteż z braku odpowiednich pociągów, spędziłem w tym mieście jeszcze cały dzień, nie mając zegarka, tylko jakieś 50 złotych w portfelu. Mimo, że zrobiłem sobie wielgachny spacer po mieście, a zjadłem tylko jednego kebaba, którego popiłem przesmacznym sokiem pomarańczowym, wcale nie byłem głodny.

To był naprawdę piękny dzień. Dopiero na drugi dzień rodzice wmówili mi, że siedzę po uszy w gównie. Niestety im uwierzyłem i przez jakiś czas miałem doła, ale na szczęście, w porę zrozumiałem, że to tylko ich paranoja. Patrząc na to teraz, parę miesiecy później, sądzę, że nastąpił duchowy efekt jojo, pogorszyło się, by było potem lepiej niż na początku.