wyższa jaźń, umysł szaleńca i powrót do korzeni

Nie zostaniesz zhejtowany, a przynajmniej nie przeze mnie, bo ja się z Tobą zgadzam. Czuję mądrość w Twoich słowach. Zdaję sobie sprawę, na tyle, na ile w danej chwili potrafię z tego, że jestem ograniczony, ale chcę to zmienić, a od chęci zawsze się zaczyna. Dopiero później stawia się pierwsze kroki. Chcę po prostu być sobą. Problem jest taki, że kroczę sam, a jedyne wsparcie i rady, które dostaję, pochodzą od tych istot, bo nikt z ludzkiego otoczenia mnie nie rozumie.

@PanSzaman

Zabawne. Pamiętam moment, kiedy pisałem ten trip raport, ale czuję się tak, jakby przydarzyło się to innemu człowiekowi w innym życiu.

Prawdę mówiąc, pomimo faktu, że się w ogóle nie znamy to jestem pewien, że zrozumiesz. Zacznę od tego, że od kilku tygodni zaczęły się dziać ze mną rzeczy, które "normalni" ludzie nazwaliby conajmniej dziwnymi i trwają one do dzisiaj, choć w tej chwili, tu i teraz, czuję, że jakoś się ustabilizował ten proces, na tyle, że jestem w stanie się wysłowić. Tak w skrócie - czułem się niedawno tak, jakbym umierał i w zasadzie to umarłem. Zmieniłem się. Jest mnie więcej i mniej jednocześnie. Cały sposób postrzegania świata zmienił się. Czuję się tak, jakbym z pierwszego piętra budynku i widoku, który tam dostrzegałem, wjechał znacznie wyżej. Wszystko się zmieniło. To jest piękne, straszne i niesamowite jednocześnie. A jednak nie czuję tych emocji wcale. Czuję ciszę.

Uczucie samotności a zarazem jedności ze światem jest teraz tym, co czuję najintensywniej. Powiedz mi, jak można żyć z rodziną, kiedy... To takie intensywne. Słowa, których użyłeś kiedyś, są tym, co czuję teraz. Podczas rozmowy z rodzicami/bratem czuję się tak, jakbym rozmawiał z kimś "najebanym". Mówię do nich, a oni nie słyszą.

Czytałem dużo o poziomach świadomości. Prawdę mówiąc uwierzyłem w to, bo to jest teraz moje życie. Jesteś znacznie bardziej doświadczony w swojej świadomości. Są jakieś rady, których mógłbyś mi udzielić? Czy to jest 4-rty poziom? Z mojego punktu widzenia jest na tą chwilę niemożliwe, aby stwierdzić na jakim pułapie się znajduję. Czuję się tak inaczej. Żyję w chwili obecnej, jestem nią i nie manifestuję nic, czego bym nie chciał. W mojej głowie przelatują myśli, ale nie czuję się ich niewolnikiem. One po prostu są. Powiedz mi, czy one dalej mają moc tworzenia rzeczywistości, jeśli po prostu pozwalam im być, czy moc twórczą mają dopiero te myśli, które świadomie stworzę łącząc je z chęcia, aby zmanifestowało się w rzeczywistości, to, czego pragnę? Ciekawe. Napisałem pytanie i już znam odpowiedź. 

Jak? Jak przetrwałeś ten okres, przez który teraz ja przechodzę? Powiedz mi, czy "przeskok" na jeszcze wyższy poziom świadomości porównywalny jest z szokiem, który przeżyłem? Dalej mieszkasz z ludźmi, którzy Cię nie rozumieją, czy uwolniłeś się i stworzyłeś się w rzeczywistości, gdzie możesz być sobą i być rozumiany z otoczeniem? Wiem, że sam muszę tego dokonać, ale... boję się. Mimo to wiem, że tak trzeba. Masz jakieś rady?

Dziękuję Ci, że jesteś.

Pamiętam, że gdy czytałem Twoje wypowiedzi po napisaniu tego trip raporta, to nie mogłem zrozumieć 60-80%. Miałem tylko wrażenie, że jesteś dla mnie odległy i przemawia przez Ciebie mądrość nie do zrozumienia, ale w tym wypadku to ja byłem „najebany”. Teraz czuję, że przemawia przez Ciebie życiowa prawda, wynikająca z rozwiniętej świadomości.

Powiem Ci, że w trakcie czytania Twojej wypowiedzi rozpłakałem się. Czuję, że się rozumiemy na tyle, na ile to możliwe. Potem poczułem radość i wybuchnąłem śmiechem, choć tak naprawdę nic mnie nie rozśmieszyło.  Coś ze mnie zeszło i poczułem się pełniejszy.

Było mi ostatnio bardzo intensywnie.

Opowiem Ci historię. Nie oczekuję żadnej reakcji, ale chciałbym, żebyś tylko powiedział, co czujesz, po przeczytaniu, tak, jak to zrobiłeś ostatnio.

Mam papiery schizofrenika i rodzina pompuję mnie codziennie dawką psychotropów. Od 2 tygodni zmniejszałem w sekrecie dawkę i przez 2-4 dni nie brałem ich wcale, bo czułem, jak proces, który we mnie zachodzi wypala wszystko, co obce memu ciału. Czułem to tak, jakby ogień spalał „mgłe” , która spowijała mój umysł. Zabawne. Dopóki „Skok” się nie zaczął nawet nie czułem psychotropów. Brałem je 3-4 lata.

Wczoraj kiedy spacerowałem po lesie czułem, jak Światło wypala i odwraca szkody, które wyrządziły mi psychotropy w mózgu. Myślałem, że umrę.  Odczuwałem intensywne zaburzenie odczuwania czasu i przestrzeni. Był to jeden z wielu efektów ubocznych, ale był najbardziej odczuwalny . Do tego niedługo potem, kiedy zaczynałem już czuć stały grunt pod nogami w nowej rzeczywistości, zacząłem odczuwać w świadomości kolejne konsekwencje procesu fizycznego, duchowego i emocjalnego procesu „Skoku”, który we mnie zachodził. Przez cały czas miotało mną raz zejście z leków i proces. I tak na zmiane. Praktycznie nie spałem, byłem blady jak ściana, wzrok mętny i nieprzytomny. Rozpalała mnie gorączka.  Napadała mnie fala zupełnie innych myśli wynikająca z rosnącej, wyższej świadomości. Ciągle czułem się brudny i myłem się w lodowatej wodzie. Umierałem i ożywałem. Poruszałem się tak wolno, jakbym miał 90 lat.

Uciekłem do lasu i ogarnęła mnie świadomość, że zmieniłem się na tyle, że jeśli pójdzie to dalej, to nie będę w stanie z rodziną wytrzymać, bo że dogadać się z nimi nie jestem w stanie rozumiałem doskonale. Wtedy pomyślałem, że porozmawiam z Wyższą Jaźnią ( z którą relacja zmieniła się diametralnie odkąd to wszystko się zaczęło. ) Była bardzo spokojna i delikatna. Była to inna rozmowa, niż kontakty z ludźmi, bo było to tak, jakbym rozmawiał z samym sobą. Nie osądzała, pozwalała mi się wygadać i zadawała pytania, która powoli rozbijały pancerz, który sam kiedyś zbudowałem i powoli zacząłem sobie uświadamiać, że czas odejść. Porzucić ten dom i ucieć przed siebie. Zostawić to wszystko za sobą.  Dosłownie i niedosłownie jednocześnie.  Czułem, że tak TRZEBA. A mimo to nie mogłem. Najbardziej odczuwalne było to, że się tego nie bałem na tyle, aby mnie to powstrzymywało, ale CZUŁEM, nie mogę tego zrobić. Coś mnie od tego odgradzało. Nie byłem i nie jestem tego w stanie zrozumieć co konkretnie.

W pewnym  momencie poczułem coś jeszcze, że nie mogę ich zostawić. Moi rodzice i brat są inni, mniej świadomi, ale kochają mnie na tyle, na ile potrafią i próbują zrozumieć, na tyle, na ile potrafią.  Wyobrażałem sobie, co się z nimi stanie, kiedy odejdę. Czułem to, smakowałem ich cierpienie, widziałem je i płakałem. Płakałem przez całą godzinę. Kiedy wróciłem nie dało się udawać przed rodziną, bo wszyscy widzieli, że coś się ze mną dzieję i zagrozili mi pobytem w szpitalu psychiatrycznym, jeśli nie powiem prawdy. Powiedziałem tylko część prawdy, którą byli w stanie zrozumieć, a nawet trochę więcej, ale nic nie trafiło. Trzeba im jednak było przyznać punkty za próbowanie zrozumienia, bo było to odczuwalne.

Koniec końców pod wieczór dostałem kolejną dawkę psychotropów.

Cały dzień na nich funkcjonuję i czuję, że albo Skok się skończył i zacząłem się przyzwyczajać,  albo leki zrobiły swoje. Możliwe, że jedno i drugie.

Zrozumiałem, że muszę rzucić to gówno, ale dopiero wtedy, kiedy życie po Skoku się ustabilizuję, bo obu tych rzeczy naraz nie da się znieść na tyle dyskretnie, żeby nie trafić  do wariatkowa.

Kiedyś byłem już na tym etapie rozwoju. Podczas skoku przypomniałem to sobie, wraz z falą napływającej nowej świadomości.

Było to w tym życiu, ale upadłem z hukiem. Bardzo głośnym hukiem. Stąd papiery wariata. To tak w skrócie, bo i tak mnóstwo słów padło.

Kiedy zacząłem wracać na poziom z którego spadłem, poczułem stare pragnienie. Zapłonąłem żądzą rozwinięcia Inedii (niejedzenie fizycznego pokarmu) i porzucenie wszystkiego co znam, aby zyskać wszystko, co nieznane. Wiedziałem, że jeśli uwierzę, że mogę to zrobić, to się uda, lecz jeśli zwątpie, konsekwencje będą bardzo, bardzo intensywne. Musiałbym uciec i zacząć realizować ten proces, który zmieniłby wszystko. Wiem, jakie są jego konsekwencje, bo kiedyś odzwyczajałem się od jedzenia i picia. Inedia to jedyne pragnienie, które kiedyś czułem i teraz czuję, ale wiem, że jeśli się na to porwę i zwątpie, to umrę. Czuję, że Inedia to głęboki, 5-ty poziom (też tak czujesz?). Kiedyś próbowałem się na to porwać będąc na tym samym poziomie, co jestem teraz, ale... ZABAWNE. Nawet nie wiedziałem wtedy, co to jest „Skok” świadomości, mimo iż go przeżyłem. I kiedy zacząłem odczuwać  kolejny skok, ale na 5-ty poziom (?) to nie byłem w stanie go znieść, nie wiedziałem co się dzieję i było intensywnie, bardzo intensywnie. Niewiele pamiętam z tego, co się wtedy działo. Konsekwencje = wariatkowo. Wariatkowo = Upadek.

Wiem jedno. Znajdę ludzi, którzy mnie rozumieją i stworzę sobie spokojną oaze, tak, jak Ty i wtedy będę, czuł, co dalej.

Czuję się tak, jakby mój umysł spowijała mgła przez spożyte psychotropy, a jednak żyję w chwili obecnej, choć jest ona ograniczona. Rodzice nie wiedzą, że mnie ranią, dlatego nie czuję do nich negatywnych uczuć.

Jest dużo prawdy, w tym, co mówisz. To ze struną pasuję do mojej sytuacji jak ulał, choć żądza pozostaję. Przyjrzałem się jej. Dostrzegłem i zrozumiałem, że tak naprawdę chodzi tutaj o ucieczkę od braku zrozumienia, który jest w mojej sytuacji życiowej, tak, kiedyś, jak teraz. Oczywiście nie chodzi tylko o to, ale jest to jedna z barw tego, co czuję.

Usypiacze... Doskonałe słowo, oddające prawdziwą naturę tego, co one ze mną robią.

Drugi dzień jest spokojny - Skok zwolnił, albo zaczęło się stablizować. Czuję, że w moim ciele toczy się dalej jakiś proces, ale nie jest gwałtowny. Rozbolał mnie kręgosłup niesamowicie i poczułem, żeby rozebrać się do naga. Zrobiłem to i odczułem coś jeszcze. Jakiś sygnał. Oddałem się temu, co czuję, a ciało samo zaczęło się skręcać i wić, aż poczułem, jakby coś "chrupnęło" i odczułem niesamowitą ulgę. Ból zniknął.

Wiem, że muszę rzucić te leki i zrobię to. Utkam rzeczywistość w której mój umysł jest wolny od tego gówna. Wiem tylko, że musi się to stać stopniowo, bo zmiany świadomości są tak szokującego po gwałtownym odstawieniu tego syfu, ale wiem, że tego chcę, więc tak się stanie.