spojrzenie wstecz i moralizowanie

Nie powinnam tego tu wstawiać, bo nie mam nawet prawa nikogo umoralniać. Wiem jednak, że wiele osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z dragami zagląda tutaj. Może to zobaczą, może to przeczytają. Mam nadzieję, że pomoże. Wcale nie uważam się za kogoś w chuj doświadczonego, bo znam osoby siedzące w tym dłużej ode mnie i będące w gorszym stanie. Jednak uważam, że za mało takich tekstów. Uzupełniam. Jeśli znacie kogokolwiek kto Wam powiedział "Chcę być jak "My dzieci z Dworca Zoo", "Chcę być ćpunem" itp. to proszę, pokażcie mu to. Ostatnio dobra znajoma napisała mi taką wiadomość:
- "Pamiętam jak mówiłaś, że chcesz być jak My dzieci z Dworca Zoo."Potencjalnych hejterów pozdrawiam, buziaczki.

Może trzy, dwa lata temu. Nie pamiętam. Na pewno już wtedy nie byliśmy razem. 
 Jeszcze stare opakowanie Acodinu. Byliśmy wtedy "gimbo-ćpunami"  i cały świat kręcił się wokół tabletek. Ćpanie był dla nas codziennością.
 Co dzień kilka tabletek na puste żoładki, rozgryzanych żeby się lepiej i szybciej wchłaniało, popijane sokiem grejpfrutowym. To był niemal rytuał. 
 Rodzice dawali nam pieniądze "na koncert, na pizzę, na kosmetyki, na kino" a tego nie było. 
 My mieliśmy koncerty ze słuchawek, pizzę zastępowały nam tabletki, kosmetyki pożyczaliśmy sobie nawzajem żeby pokazać rodzicom, kino mieliśmy w głowie (a ich taśma odpalała się w żołądku). 
 Żadne zimno nie było nam złe, bo go nie czuliśmy. Może jednak? Pewnie tylko nie zauważaliśmy. Trzęśliśmy się z wycieńczenia niezależnie od pory roku. Wielu z Nas już nie żyje,
 wielu się uratowało, 
 wielu przepadło w ośrodkach i przestało być ludźmi bo przegrali z chemią. 
 Ja nadal pamiętam. 
 M, O, K, D, H, I 
 mam nadzieję, że dobrze Wam w niebie, czy gdziekolwiek jesteście. Poróżniło tylko kilka słów, ale tyle łączyło. Chciałabym Was kiedyś spotkać i usłyszeć, że jest dobrze. 
 N, P i R otulam kocami i sprzątam, karmię ich bo nie mają gdzie mieszkać, Ledwo wiążą koniec z końcem, mam nadzieję, że Wy macie lepiej. 

Chcieliśmy być jak Dzieci z Dworca Zoo, mieliśmy w głowach gówno. Jak mogliśmy myśleć, że to jest fajne? Zwraczenie i spierdolenie życia miało być świetną przygodą. 
Pieprzone klapki na oczach. 
 Nawet nie zauważyliśmy jak niewinne tabletki zmieniły się w prochy, a igły były dla Nas tak jak lufki w dzisiejszych gimnazjach. 
 

Nie powinnam tu tego pisać, bo za dużo osób to widzi, to jest za intymne.
Chcę tylko pokazać komukolwiek kto jeszcze sobie nie zniszczył życia, że nie warto. To wcale nie jest takie świetne jak myślicie.
Nie powinnam nikogo umoralniać, bo sama denerwuję się gdy ktoś go robi. Jednak to co piszę nie jest fikcją, jakkolwiek by brzmiało. Historia nie jest pisana dla atencji tak jak kiedyś wpisy. Nie życzę najgorszemu wrogowi żeby musiał przechodzić tą całą drogę. To nie jest sposób na zapomnienie przeciwności losu.
Nie bądź jak my, staw czoła światu na trzeźwo.

Jeśli kiedykolwiek będziesz w trudnej sytuacji i będziesz chciał to zrobić - przeczytaj albo przypomnij sobie te słowa.
Jeśli Ci na kimś zależy i  robi to samo to wyślij mu to, przeczytaj, cokolwiek tylko proszę Cię o jedno. Nie zostawiaj go, bo to  najgorsza decyzja jaką kiedykolwiek możesz podjąć.  

Jeśli potrzebujesz pomocy i nie masz się do kogo zwrócić zawsze możesz napisać do mnie. Nie oleję, obiecuję. Postaram się pomóc najlepiej jak tylko dam radę. Dam z siebie wszystko żebyś poczuł się lepiej i się nie poddał. Jesteś cząstką świata, która może go zmienić. Nie liczy się to kim jesteś, ile masz lat, jaką masz przeszłość.

NIGDY NIE JEST ZA PÓŹNO, MOŻESZ OSIĄGNĄĆ WSZYSTKO. W ŻYCIU NIE MA NIC ZA DARMO, NIKT NIE POWIEDZIAŁ ŻE BĘDZIE ŁATWO. JEŚLI CHCESZ COŚ MIEĆ - ZAPRACUJ NA TO. BĘDZIE KOSZTOWAŁO CIĘ TO DUŻO WYSIŁKU, ALE DOSTANIESZ KIEDYŚ NAGRODĘ. NIE PODDAWAJ SIĘ.