koszmar z wiadra rodem

Choć miewałam już nieprzyjemne stany po paleniu, zarówno ziółka jak i ziołopodobnych syntetyków, to jednak przejść z tego dnia nie można porównać z niczym, co przeżyłam do tej pory.

Osoby dramatu: ja oraz mąż mój, dalej zwany X.

Jest niedziela, późny ranek, ale jeszcze przed śniadaniem. X. od kilku dni zawzięcie gra w The Last of Us popalając przy tym sowicie wyrób marihuanopodobny o nazwie Mocarz.

Ja po wczorajszym dniu nie mam specjalnej ochoty na ten specyfik, więc na razie rezygnuję. Siedzę przy komputerze i piję mocną, czarną herbatę. Jednak w końcu kiedy X. wciąga kolejne wiadro łamię się i biorę pół.

- A może jednak całe? - X. swoim zwyczajem namawia mnie do złego.

- A, w sumie... to może jednak - łamię się już kompletnie i wciągam resztę.

Już po chwili czuję, że jednak nie był to najlepszy pomysł.

- Źle się czuję - informuję małżonka.

- Znaczy niedobrze ci?

- Prawie - odpowiadam i już zaraz tęsknię za tym "prawie" sprzed chwili.

Zwykle w takiej sytuacji pomaga mi trzymanie głowy między kolanami. Zwijam się więc do takiej pozycji. X. podchodzi i głaszcze mnie po plecach.

Jest mi coraz gorzej. Mdli mnie. Nie raz już serce waliło mi po paleniu jak oszalałe, ale to wszystko nic w porównaniu z kakofonicznym pandemonium, które przeżywam teraz. Mocarz wrzuca mnie w absolutną nierzeczywistość. Nie wiem gdzie jestem, nie wiem kim jestem. Czuję, że zaraz zwariuję. Ogarnia mnie panika, tak absolutna, że dostaję drgawek i zaczynam płakać na głos. Próbuję się opanować, ale nie mam najmniejszych szans. Wszystko jest kompletnie poza moją kontrolą. Wczepiam się kurczowo w nogę X. Powtarzam sobie w myśli, że to wszystko niedługo minie, że za chwilę będzie lepiej. Ale nie jest, nie jest tak długo! Panika miota mną nieziemsko. Zupełnie tego nie kontroluję. Z boku muszę chyba wyglądać jak opętana przez szatana!

Wyję prawie ze strachu i z zadawanej mi przez diabelską substancję, trudnej do opisania psychicznej tortury. Gdyby nie to, że niejedno już w życiu spaliłam i conieco na temat przeczytałam, prawdopodobnie pomyślałabym, że wreszcie się doigrałam i dzień dzisiejszy jest moim ostatnim.

Powtarzam sobie w myślach słowo "spokój". "Spokój, spokój, spokój", ale nic z tego. Zaraz rozerwie mnie na strzępy, rozpadnę się, popadnę w obłęd, zamienię się w rozszalałą, rozpaloną nicość. "Spokój, spokój... To tylko zła jazda, zaraz na pewno się skończy" – w desperacji próbuję przekonać mój umysł.

Nie wiem ile to już trwa. Czas przestał istnieć, tak samo jak przestrzeń. Bardzo chcę znowu je poczuć! Z ogromnym wysiłkiem skupiam całą wolę na tym, żeby gdzieś się umiejscowić. Jak przez mgłę widzę swoje nogi, rozmyte przez mocarzową nierzeczywistość, rozpływające się i zamazane.

Jakimś cudem udaje mi się dojrzeć zegarek na leżącym przede mną laptopie. Jest 11:20. Absolutnie nie wierzę! Jaka jedenasta!? Przecież jest wieczór i to późny. Noc nawet. Rany... jedenasta?! Z wielkim trudem dociera do mnie, że tak strasznie spizgałam się o godzinie jedenastej, w niedzielę, jeszcze przed śniadaniem. Czyż ja się już całkiem stoczyłam?! Ale po prawdzie, przecież nie chciałam doprowadzić się do takiego stanu (nikt przy zdrowych zmysłach by nie chciał). Cholerny Mocarz, już nigdy, przenigdy nie zapalę z wiadra tego śmierdzącego kupą syfu!

- Niedobrze mi! - jęczę.

Czuję, że zaraz zwrócę zawartość żołądka. Ściskam w objęciach miłosiernie podaną przez X. miskę i jak przez warstwę smolistej mgły słyszę jak mój luby zastanawia się czy włączenie muzyki mogłoby mi pomóc i jeśli tak, to jaką wybrać. Osobiście wątpię, żeby cokolwiek mogło mi teraz pomóc. Ale właściwie mogłabym posłuchać mojego ukochanego Pink Floyda. Może akurat trochę by mnie uspokoił. Chcę więc powiedzieć te dwa słowa: Pink-Floyd, ale jak tylko próbuję podnieść głowę, czy choćby otworzyć usta zaraz ogarniają mnie okropne mdłości. I nie jestem w stanie powiedzieć nic.

Do tego robi mi się duszno. Nie mogę oddychać, zaraz się uduszę! Zaczynam łapczywie wciągać powietrze, oddycham coraz ciężej i szybciej, niemal z bólem. X. otwiera szerzej okno, a ja dyszę jakby goniło mnie stado zagrzybionych zombaków z gry, wydających złowieszcze, klikające odgłosy.

W końcu X. włącza mój ulubiony kawałek Habakuka (potem, już po wszystkim dowiedziałam się, że Pink Floyd oczywiście rozważał, ale uznał za zbyt wkręcający jak na mój stan), kładzie mi mokry ręcznik na szyi i masuje ramiona. Jakiś czas temu sam przeszedł niezłego bad tripa po Mocarzu (zobaczył demona, mózg chciał mu eksplodować i takie tam), więc nie panikuje nadmiernie, ale bardzo chciałby mi jakoś pomóc.

Znowu robi mi się duszno.

- Nie ma czym oddychać! - skarżę się zbolałym głosem.

Nadal wszystko dociera do mnie jak przez warstwę solidnej, zbrojonej szyby, ale ostatecznie zabiegi X. przynoszą jakąś ulgę. Znowu patrzę na zegarek. Jest 11:50.

Uspokajam się. Mdłości łagodnieją, za to zaczyna mnie boleć żołądek. Ból jest dosyć silny, ale i tak czuję się jak gdyby letni wietrzyk muskał moje ciało, a świat tańczył wokół mnie radosny taniec powrotu do życia. Znowu jestem ja, jest tu i jest teraz. Ból mija po kilku(nastu?) minutach.

Już do końca dnia czuję się wyczerpana. I rozluźniona, tak jak ludzie, którzy doznają ulgi po długim fizycznym cierpieniu. Na myśl o paleniu rzecz jasna mnie mdli. I cale szczęście.